Druppelpunt, de titel van de jongste bundel van Marleen de Crée, staat niet als zodanig vermeld in Van Dale. Klankmatig lijkt het wel een poëtisch alternatief van ‘dubbelepunt’: dat leesteken anticipeert op wat volgt, een verklaring of een opsomming. ‘Druppelpunt’ is daarnaast, letterlijk, een druppel (bijvoorbeeld uit een lekkende kraan of een dakgoot) die zich als het ware uitrekt, net voor hij loslaat en neervalt. Dat beeld van de spanning tussen stilstand en beweging, tussen energiek vasthouden en loslaten, drukt uit wat de dichteres met haar poëzie nastreeft. Al even sprekend is de foto op de kaft. Die toont twee verschillende oude stoelen, geplaatst tegen een witgekalkte muur in een (ogenschijnlijk) zuiders, zonnig klimaat. De objecten verwijzen suggestief naar de huiselijkheid van het verleden, maar ze roepen indirect ook de bewoners van het huis op, samen maar tegelijk apart. Ook dat is niet toevallig een kernthema van deze boeiende bundel.