Over ‘proscopie’, ‘paragnosie’ of ‘fopretie’ gesproken… (meteen ook al enkele staaltjes van des dichters notoir opgespannen, maar steeds trefzeker blijkende verbaliteit – en speelplaagplezier). In de nacht van 16 op 17 november 2021 overleed de tot anonimiteit voorbestemde (wiegje in uithoek Zeeuws-Vlaanderen, moeder poetsvrouw, vader kreupele polderboer), zichzelf tot poeta doctus opgewerkte Jacques Hamelink. Die op een staatsbegrafenis had zullen mogen rekenen – ware het niet dat zoiets uit de tijd is, verder ook omdat ondertussen, na zo’n 55 jaar, en met twintig verbijsterend doortimmerde (‘veeleisende’) dichtbundels op zijn naam, zowat iedereen in het literaire wereldje het met hem gehad had. Spijtig. Ten onrechte ook, want hij was nota bene beter geworden met de jaren: veelzijdiger, huiselijker, … met voor ieder belangstellend lezer meer aanknopingspunten dan ooit tevoren (niet het minst: erotische…).
Dit artikel is enkel voor abonnees
Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.