In Kapot met een vleugje zachte handen van Shabnam Baqhiri proberen grove taal, versleten zinsneden en onbeholpen beeldspraak poëzie te vormen. Soms lukt dat, maar vaak lijkt het gedicht al uit elkaar te vallen, voordat het helemaal gelezen is.

Dit artikel is enkel voor abonnees

Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.