In zijn laatste jaren componeerde Ludwig van Beethoven (1770–1827) zijn meest geliefde werken: De negende symfonie, de tastende, bijna breekbare finale pianosonates en strijkkwartetten. Hij werd in diezelfde periode aanhoudend geteisterd door koortsen, vochtophopingen, reuma, geelzucht, paranoia en – wel het allercynischste gegeven – steeds verder vorderende doofheid. Dat hij in weerwil daarvan monumentale muziek wist voort te brengen, is volgens sommigen het definitieve bewijs van zijn grootsheid.