Wanhoop, woede, pijn, gelatenheid, een leven dat nooit meer hetzelfde wordt – verdriet kan rauw zijn. Sytse Jansma probeert in Rozige maanvissen, zijn Nederlandstalige debuut (hij schreef eerder al twee Friestalige bundels), zijn verdriet juist te verzachten. (Ik schrijf zijn verdriet, omdat hij in een interview vertelde dat zijn bundel puur autobiografisch is, en hij juist door het strikt particuliere te beschrijven het algemene wil tonen). De bundel is het verslag van een rouwproces, en tevens een poging zijn vriendin tot leven te wekken door haar vast te leggen in taal.