Misschien is het op zichzelf al een soort troost dat poëzie zelfs eenlettergrepig kan overrompelen, want dat betekent dat zij in essentie niet breedsprakig hoeft te zijn om te raken. een soort troost van David Troch (1977) vormt een tweeluik met zijn eerdere bundel voor jou wou ik een huis zijn (2021) en ontstond in samenwerking met Wablieft, de organisatie die boeken voor tieners en volwassenen uitgeeft van rond de tachtig bladzijden, zonder moeilijke woorden en met korte zinnen. Troch laat zien dat je met eenvoudige taal toch de diepte in kunt gaan, omdat er alsnog oneindig veel verbindingen mogelijk zijn. Juist daarin legt de dichter een verrassende spitsvondigheid aan de dag.
Dit artikel is enkel voor abonnees
Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.