Enkele jaren geleden zag het er nog naar uit dat het oeuvre van Lidy van Marissing een stille dood zou sterven, dat ze de literaire geschiedenis in zou gaan als die ene vrouwelijke schrijver in de bloemlezing Ander proza (1978), als auteur van moeilijk neomarxistisch geïnspireerd montageproza uit de jaren ’70, en als redacteur van het literaire tijdschrift Raster. Er was tot voor kort geen enkel werk meer in druk, en zelfs in antiquariaten is het haast onmogelijk om haar oudere werk te pakken te krijgen. Het is te danken aan een combinatie van verschillende initiatieven dat we vandaag nieuw werk van haar kunnen lezen: de prachtige poëziebundel De verwerping van het stilzitten.