Dichters zijn geneigd de taal zo precies mogelijk te hanteren. Zoals een beeldhouwer het marmer verwijdert om het beeld te creëren, zo schrapt de dichter woorden tot alleen de juiste er nog staan. Niet dat Claude van de Berge zijn woorden niet zorgvuldig weegt, maar bij hem werkt het net even anders. De witte zon van de dood is een radicale, compromisloze bundel. Van de Berge trekt de betekenis van zijn gedichten zo ver mogelijk open door zo algemeen mogelijke woorden in te zetten.