Charles Simic is de dichter van de geruisloze en terloopse ontsporing. De dichter van de vertakking, het terzijde. Van de verzelfstandigde beeldspraak, van de autonoom opererende metaforen, als guerrilla-eenheden zonder centraal commando, zonder hiërarchie.

Dit artikel is enkel voor abonnees

Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.