Na 2050 van Peter Verhelst en Onze tijd in de ruimte van Jan-Paul Rosenberg (1966) lijkt het duidelijk: dystopische klimaatpoëzie is in opmars in de Lage Landen. Maar zoals vaak bij een opkomend genre, zijn er ook groeipijnen.
Dit artikel is enkel voor abonnees
Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.