Kan poëzie ook een tussenruimte – een poëtisch niemandsland – tussen droom en nachtmerrie aanreiken? Deze vraag lijkt aan de basis te liggen van Rozalie Hirs’ recentste bundel ecologica. Het is haar meest gedurfde en misschien wel persoonlijkste bundel tot nu toe, in die zin dat de stem van de dichter luider dan ooit doorklinkt.