Kan dichten betekenis geven aan een leven? Het is een vraag waarmee de jonge Italiaanse Antonia Pozzi een kleine eeuw geleden worstelde. Hoewel er bij leven nooit werk van haar verscheen, was ze ervan overtuigd dat de poëzie haar lot was. Op haar 23e verjaardag schreef ze een gedicht dat zo eindigt: ‘aanvaard dan nu / dat je dichter bent’. Enkele maanden eerder, in de winter van 1934, schreef ze een reeks gedichten over haar geliefde Remo Cantoni. Daarin spreekt ze de hoop uit dat haar poëzie een brug kan zijn ‘over de duistere afgronden / van de aarde’. De poëzie kon haar niet redden, in 1938 koos de jonge vrouw voor de dood.