Integratie is niet bepaald het meest geliefde lyrische onderwerp, al duikt het onontkoombaar op in het werk van schrijvers met een of andere migratieachtergrond. Dat laatste is een breed en verwarrend begrip, want het kan gaan om mensen die hun land zijn ontvlucht (zoals Rodaan Al Galidi), om elders geboren maar (deels) hier opgegroeide auteurs (zoals Hafid Bouazza, Rachida Lamrabet, Murat Isik) of om landgenoten met een even aantrekkelijke als exotische naam (zoals Chokri Ben Chikha). Wie schrijvers op basis van hun migratieachtergrond samenbrengt of thematiseert, stigmatiseert (ongewild). En dat kan niet de bedoeling zijn. In haar debuut Zonder het licht te breken gaat de Antwerpse slam poet AMINA BELÔRF nadrukkelijk in op dat latente gevoel van discriminatie, met een vederlichte pen die zindert van verontwaardiging.

Dit artikel is enkel voor abonnees

Meld je aan als abonnee of abonneer je om verder te lezen op poeziekrant.be.