Toen Paul de Vree ergens in 1960 voor de lokale radiozender Studio Antwerpen de dichtbundels Hondsjeugd N.V. van Max Kazan (pseudoniem van Jef Bierkens), Ik ben een kannibaal van Marcel van Maele en XIII Kankerremedies van Leon Van Essche recenseerde, kon hij wellicht niet vermoeden dat dat het startschot zou zijn van een van de meest radicale literaire experimenten uit het Nederlandse taalgebied, het tijdschrift Labris.